Μπορεί κανείς πράγματι να διακρίνει παντού -εάν κοιτάξει καλά-
μια σωρεία από διαθέσεις, οι οποίες δε βρίσκουν ποτέ τον τρόπο να γίνουν κάτι. Να
γίνουν πράξεις, συμπεριφορές, ενέργειες. Παραμένουν διαθέσεις, στα χέρια είτε
μη επίδοξων, είτε ικανών, αλλά ικανών που δε βρίσκουν αποδέκτες. Αυτό κι αν είναι
κρίμα. Είναι περίπου σαν αυτές τις εικόνες που από μόνες τους δεν έχουν τη
δυνατότητα να μετουσιωθούν σε κάτι, παρόλο που ενυπάρχει μια καλλιτεχνικότητα μέσα
τους. Όπως οι σταθμοί των λεωφορείων ή των τρένων, τα ξεχασμένα καφέ στη μέση μεγάλων
αυτοκινητόδρομων, τα ερειπωμένα σπίτια. Που δεν έχουν αμιγώς κάτι το λογοτεχνικό,
για παράδειγμα, κι όμως υπάρχει σε αυτά μια προδιάθεση, επειδή ακριβώς θα μπορούσαν
εκεί να συμβούν πράγματα άξια να εξιστορηθούν, εάν κάποιος αναλάμβανε να το κάνει.
Είτε δημιουργώντας τα από το μηδέν, είτε αναμοχλεύοντάς τα.
