σε λίγο, όχι σε πολύ λίγο

Το να διαφωνείς είναι πράγματι ένας τρόπος να περάσεις την ώρα. Αντιπαραβάλλεσαι σε κάτι και επιχειρηματολογείς επ' αυτού. Αν μη τι άλλο, έχεις πράγματα να πεις. Όμως μπορεί και να εξυπηρετεί αυτή ακριβώς την ενστικτώδη ανάγκη να γεμίσεις το κενό διάστημα. Στο τέλος βρίσκεσαι πάλι αντίθετος, χωρίς αυτό να μπορεί κάπως να διορθωθεί. Αυτή η λογική νομίζω πως ευσταθεί. Αλλά έχει το μειονέκτημα ότι υιοθετώντας την, αδυνατείς να διατηρήσεις μια συζήτηση. Ακόμα και αν σου αρέσουν πολύ οι συζητήσεις.

Οι σύντομες συναναστροφές μου θυμίζουν αυτά τα μεγάλα γεύματα, όπου από το πουθενά μαζεύονται πολλά άτομα και ξαφνικά υπάρχουν μαζί. Ετοιμάζουν το τραπέζι, αναλαμβάνουν από κάτι ο καθένας, μετά τρώνε, πίνουν, ξανατρώνε, ξεκουράζονται, φτιάχνουν καφέ, ανταλλάσσουν πράγματα (πνευματικά ή μη), και έπειτα αναγκαστικά ο καθένας πάει σπίτι του. Θα έπρεπε σε τέτοιες συνάξεις να υπήρχαν στρώματα για όλους, ώστε να ξυπνάνε την επόμενη μέρα μαζί.

και ο τζειμς μποντ μεθάει

Σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, και αν κάτι πρέπει με κάποιο τρόπο να αποδοθεί (με την έννοια ότι αν δεν ειπωθεί τότε χάνεται) υπάρχει και η πιθανότητα να μη βρίσκει τη διέξοδο. Σαν κάποιον που πήρε λάθος στροφή στο λαβύρινθο, λίγο πριν κλείσουν όλες οι έξοδοι και αναγκάζεται έτσι να μείνει εκεί για πάντα. Μια άλλη πιθανή επιπλοκή είναι αυτό το ίδιο που πρέπει να εκφραστεί, να πάρει τη λάθος κατεύθυνση και να ξεδιπλωθεί σε λάθος μέρος. Όπως όταν παίρνεις φιντμπακ απο κάποιον και αυτό που σου εμπνέει πας και το φυσάς σε κάποιον άλλον. Άδικη συναλλαγή.

Μετά το πέρας του πειράματός μου και αφού είχα πλέον αντιληφθεί την πλήρη αχρηστία του λόγου, μιλούσα με τον καθένα για αυτά που ήθελε να ακούσει. Αφού ούτως η άλλως όλοι θα μιλήσουν για αυτά που θέλουν. Εκτός αν δεν είναι πολύ σίγουροι για το τι θέλουν ή έχουν από πριν αντιληφθεί τη δυσκολία της κοινωνικής συναναστροφής, οπότε ή το αφήνουν στην τύχη, η προετοιμάζουν τα κρίσιμα πεδία κουβέντας για να μη χρειαστεί να πιαστούν εξαπίνης. Φέρνουν, κατά κάποιο τρόπο, μαζί τους, το «μενού της συζήτησης».

Τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι και το καλό με το ίντερνετ. Ότι σε καθοδηγεί λέω. Πληκτρολογείς κάτι-όχι όπως θα πρεπε- και αυτό επειδή καταλαβαίνει τι ήθελες να πεις σε ρωτάει: μήπως εννοούσες αυτό; Κι εσύ, χαρούμενος, μπορείς να βρεις αυτό που έψαχνες, χωρίς να ξέρεις από πριν τι ακριβώς ήταν αυτό. Εκτός αν έψαχνες κάτι συγκεκριμένο, αλλά αυτό δεν υπήρχε, οπότε η επόμενη εναλλακτική ήταν κάτι παρόμοιο, ελαφρώς τροποποιημένο. Όλα κι όλα, πρέπει να υπάρχουν επιλογές.

Φαίνεται πως αν διαλέξεις τι ρόλο πρέπει να παίζεις, όλα ρέουν πιο ομαλά.

Να είσαι ένα αόρατο σώμα ή ένα ασώματο όραμα;

Σε ποια πράγματα διατίθεσαι να κάνεις εκπτώσεις, και πόσο μπορείς να αντέξεις λειτουργώντας έτσι μέχρι να μη μπορείς πια να σταθείς και να φαλιρίσεις εντελώς;

Και μια τελευταία απορία που την είχα πάντα: Οι πρωταγωνιστές του Jarmush είναι και στην πραγματικότητα τόσο μανιώδεις καπνιστές, ή παθαίνουν φαρυγγίτιδα μετά τα γυρίσματα;

Προς μια πιθανή αλλαγή καριέρας, δημιουργώ θέσεις εργασίας μόνο για φαντασιόπληκτους.Διαλέγω για τον εαυτό μου το πόστο του διαλεχτή τίτλων. Τίτλοι από κομμάτια που ή σημαίνουν κάτι, ή και τίποτα, γιατί φυσικά δε γίνεται τα πάντα να έχουν σημασία. Αλλά αν έχουν ωραίο όνομα εξακολουθούν να διεκδικούν μια θέση κάπου. Διαλέγω χωρίς κριτήρια, μπαίνω απλά στη διαδικασία.

Lucky hands, brocolli, soft atlas, found out, organisa, Masato Shuffle, cubical fever, memoria, tempelhof, formaica, easy muffin, basscadet, plastic people, palisades, saddlebags, vertical, pop katsarida, hand grenade, roctober, isla, king cobra, aelita, rainy day dog, soft cheese, endorphin, pulkovo heights, Samurai theme, Sextet, clap hands, tesla, cherbourg, mentok 1, chord forms..

Μ’ αρέσουν γραμμένοι.

επιτελους

Τα λόγια/ αδυνατούν/ λες και σηκώνεται ένα αόρατο πλάσμα τοίχου/ χτυπάνε και πάνε πάλι πίσω. Σιγά τα αυγά θα μου πεις ξεκόλλα βάλε λίγο νερό στο κρασί σου. Βάζω λίγο στο ουίσκι μου, τρώω και μια ελιά και τελειώσαμε. Μέχρι να φτάσω σπίτι από το μπαρ δε μιλάω σε κανέναν. Και να ήθελα δηλαδή, δε τυχαίνει, οπότε με βοηθάει και στο πείραμα. Το σκέφτηκα στο δρόμο. Δε θα μιλήσω. Σκέφτομαι πόσες μέρες να βάλω. Λέω 6, μετά μου φαίνονται πολλές, λοιπόν θα βάλω 3 μέρες. Θα αντέξω. Δε θα μιλήσω.

Τέλος τρίτης μέρας: 7 τηλεφωνήματα, εκ των οποίων το ένα σημαντικό. 3 σμς. Και ένα μαζοχιστικό συναίσθημα αυταπάρνησης.

Όταν δε μιλάς πουθενά, αναγκαστικά κάποια στιγμή, για να σιγουρευτείς ότι λειτουργείς, μιλάς σε σένα. Και στο σπίτι σου. Στους τοίχους, στα πλακάκια, στον καθρέφτη. Μουρμουράς. Παραληρείς. Πάντως με άλλους όχι. Τεχνικα δε παραβίασα κανέναν κανόνα. Αυτό για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πέρασαν οι τρείς μέρες και συνήθισα όμως. Έβγαινα από το σπίτι, δε μιλούσα. Ένιωθα λες και κάποιος μου είχε δώσει το δώρο της αλαλίας, που δεν ήξερα ότι υπήρχε και ότι ήταν τόσο λυτρωτικό. Υπήρχα ήρεμα, βουβά. Γυρνούσα στο σπίτι και κάτι ψέλλιζα αν ένιωθα την ανάγκη. Αλλά μόνο αν το ήθελα. Πρέπει να το ομολογήσω, ήταν οι 2 πιο παράξενες και ευχάριστες εβδομάδες. Είχα σταματήσει το ρολόι. Είχα αρνηθεί τη συναναστροφή. Είχα αποκτήσει αντισώματα.

Και ήταν καιρός να τα χρησιμοποιήσω.

collage 4

collage 3

cult

κάποια λίστα ή "πώς θα ήταν χωρίς"..

- τον Wes Anderson

- τις Κυκλάδες και τον Brian eno

- λίγη αργκό

- τους Swod και το gehen αργά το βράδυ

- τον Houellebecq

- και τον Baudellere

(μήπως κάτι έχω με τους Γάλλους;)

- τα οξύμωρα

- το mask των Chromatics, που αν ήταν γυναίκα θα φορούσε βάτες και θα είχε περμανάντ

- να γελάς με τον Begnini

- ερωτικές ιστορίες

- και αυτοδημιούργητους μύθους

πω πω!

Κλεμμένο

από τον Salinger και την αποστολή στο Johnsvile (που δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας):

«Είναι περίεργο. Δεν πρέπει να διηγείσαι ποτέ τίποτε σε κανέναν. Έτσι και το κάνεις, όλοι αρχίζουν να σου λείπουν»