Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011
Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011
επιτελους
Τέλος τρίτης μέρας: 7 τηλεφωνήματα, εκ των οποίων το ένα σημαντικό. 3 σμς. Και ένα μαζοχιστικό συναίσθημα αυταπάρνησης.
Όταν δε μιλάς πουθενά, αναγκαστικά κάποια στιγμή, για να σιγουρευτείς ότι λειτουργείς, μιλάς σε σένα. Και στο σπίτι σου. Στους τοίχους, στα πλακάκια, στον καθρέφτη. Μουρμουράς. Παραληρείς. Πάντως με άλλους όχι. Τεχνικα δε παραβίασα κανέναν κανόνα. Αυτό για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πέρασαν οι τρείς μέρες και συνήθισα όμως. Έβγαινα από το σπίτι, δε μιλούσα. Ένιωθα λες και κάποιος μου είχε δώσει το δώρο της αλαλίας, που δεν ήξερα ότι υπήρχε και ότι ήταν τόσο λυτρωτικό. Υπήρχα ήρεμα, βουβά. Γυρνούσα στο σπίτι και κάτι ψέλλιζα αν ένιωθα την ανάγκη. Αλλά μόνο αν το ήθελα. Πρέπει να το ομολογήσω, ήταν οι 2 πιο παράξενες και ευχάριστες εβδομάδες. Είχα σταματήσει το ρολόι. Είχα αρνηθεί τη συναναστροφή. Είχα αποκτήσει αντισώματα.
Και ήταν καιρός να τα χρησιμοποιήσω.